‘Nick Cave: The Secret Life Of A Love Song’ - Lezing door Kurt Overbergh (artistiek directeur AB)

Nick Cave werd in 1957 geboren in Australië. In de loop van zijn carrière profileerde hij zich als dichter, schrijver en acteur. Als zanger is hij voornamelijk bekend als frontman van Nick Cave and the Bad Seeds waarmee hij sinds 1984, 21 albums op de markt bracht. Wat Nick Cave uniek maakt is dat zijn werk nooit is verslapt. Cave's muziek lijkt met de jaren rijker te worden aan emoties en stemmingen en ook is hij beter gaan zingen. Een ingrijpende gebeurtenis in zijn leven was de dood van zijn zoon. Vanuit het victoriaanse, witgepleisterde huis van de familie Cave, aan de bloeiende buurttuin op Sussex Square in het oosten van Brighton, kijk je uit over het Kanaal en wandel je in een paar minuten naar het kiezelstrand. Als je daar naar het oosten kijkt, kun je, voorbij de Brighton Marina, de plek zien waar op 14 juli 2015 de 15-jarige Arthur Cave zijn dood tegemoet viel. Naar aanleiding van deze tragische gebeurtenis bracht Nick Cave and The Bad Seeds in 2016 het album ‘Skeleton Tree’ uit, gevolgd door de documentaire ‘One More Time with Feeling’, over de impact van Arthurs dood op Cave, zijn familie en zijn werk. Ook in het recente album Ghosteen verwerkt Cave deze thematiek en gebeurtenissen.

Nick Cave zei in een interview altijd gedacht te hebben dat de dood van zijn vader (Cave was toen 20) het grote trauma in zijn leven was dat hij kon gebruiken als creatieve bron. Sinds de dood van Arthur weet hij beter. Dít is zijn echte trauma. Langzaam werkt hij aan een nieuw idioom en nieuwe stijlvormen. Eind 2019 verscheen ‘Ghosteen’, een dubbelaar waar vooral transcendentale ambient, tedere soundscapes en warme harmonieën de dienst uitmaken. Volgens Cave zijn de nummers op de eerste plaat de kinderen, en die op de tweede plaat de ouders. Daarenboven zou de plaat de trilogie vervolledigen die ingezet werd met ‘Push The Sky Away’, en die met ‘Skeleton Tree’ een bijzonder introspectief en donker tweede deel kreeg. ‘Ghosteen’ is een mooi, teder, beklijvend album dat je vanaf de eerste noot niet meer loslaat, dat met schitterende melodieën en teksten een diepe indruk nalaat. Vooral in het tweede luik doet ‘Ghosteen’ je soms naar adem snakken: wanhoop wordt uitgespeeld tegen schoonheid, dood tegen licht en leven. Ghosteen had de voorganger moeten zijn van het aardedonkere ‘Skeleton Tree’ (2017), maar net zo goed doet ze vandaag dienst als een antwoord op - of uitdieping én echo van - die briljante plaat. De songs klinken warmer, en zelden zo dissonant als op ‘Skeleton Tree’, waar je je soms door een mijnenveld van naargeestige noise en disharmonische klanklandschappen moest ploegen. Het is bijna onmogelijk om het over ‘Ghosteen’ te hebben zonder te verwijzen naar het tragische ongeluk waarbij Cave zijn zoon Arthur verloor. ‘Skeleton Tree’, zo houdt de zanger vol, was al grotendeels geschreven voor hij dat verlies moest beginnen verwerken. Toch was de pijn voelbaar in bijna elke noot. Angstaanjagend en dissonant sleepte de plaat zich door een bar landschap van verdriet en rouw.

‘Ghosteen’ behandelt onmiskenbaar dezelfde thema’s, maar opent de deur voor een weloverwogen treurnis. Tijd heeft zich over de wonden gelegd zonder deze daarom echt te genezen. Meer etherische, zweverige soundscapes hinten richting een soort katharsis – een leven na de dood. Ook tekstueel word je door Cave’s warme stem in een omhelzing genomen. De laatste jaren levert Nick Cave een fascinerende discografie. Een discografie die toelichting vraagt. En bij wie konden we beter terecht dan bij Kurt Overbergh, artistiek directeur van de Ancienne Belgique.

Kurt Overbergh faalt grandioos als het over zijn objectiverend vermogen gaat in relatie met Nick Cave, want hij is door en door fan van Nicholas Edward Cave. En hij is daardoor verblind. Of is er net meer liefde nodig in deze wereld? En zorgt zijn rabiate liefde voor Nick Cave net niet voor een mooiere en meer originele inkijk in het werk en leven van Saint Nick? Samen duiken we in Harry Smiths invloedrijke ‘The Anthology Of American Folk Music’ (1927-1932) als grote inspiratiebron voor Cave. We bekijken het werk van de schizofrene kunstenaar Louis Wain met zijn voorliefde voor antropomorfe katten. Er moet namelijk een reden zijn waarom Cave zijn werk collectioneert. We laten ons licht schijnen op ‘duende’ en duiken in fado.

We luisteren samen naar originele murder ballads die Cave zo eert. En wie is Karen Dalton die hij op handen draagt? Wie schreef ‘Masturbation Generation’? Welke versie van ‘Red Right Hand’ uit Peaky Blinders is nu de beste? Dompel je onder in leven, werk en inspiratiebronnen van Nick Cave en laat je gewillig verblinden. Door woord, beeld en muziek. 

Inschrijven verplicht via: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Organisatie: Vermeylenfonds Brugge